اجرای نهضت کیف

از انجا که کسی یا گروهی پیدا نشده اند که در پی اجرای "نهضت کیف" بوده باشند، به عنوان اخرین راه چاره یک پیشنهاد برای اجرای دقیق ان در اینجا ارائه میشود. البته این پیشنهاد صرفا برای ایجاد یک عملکرد یک پارچه انجام میشود. وگرنه  فرقی نمیکند که زمان و نحوه اجرای ان به گونه دیگری باشد.
 از شهروندان تقاضا میشود به نشانه مخالفت با اصل رژیم اسلامی روزهای چهارشنبه هر هفته تا انجایی که مقدورشان میباشد با یک کیف مدارک همراه خود در سطح شهر ظاهر شوند. راس ساعت 12 ظهر هم روی یک کاغذ شعاری را نوشته و هر جایی که در سطح شهر هستند روی زمین رها کنند. حتی کاغذ میتواند خالی باشد. رعایت نکات ایمنی مانند اینکه دوربرتان مامور یا دوربین مداربسته نباشد به عهده خودتان میباشد. اگر محتاطتر هستید میتوانید این کاغذ شعارنویسی شده را شبها در خیابان وپیاده رو رها کنید. به ویژه شبها اگر از خودرو خود این برگ کاغذ را درحال حرکت به بیرون بیاندازید بسیار بی خطر است. خودرو سوارها اصولا این کار برایشان در روز هم اسانتر وبی خطرتر است. شعار اول روی کاغذ واژه "ازادی" پیشنهاد میشود.

پیشنهادی جدید برای ایرانیان مقیم خارج

با تاکید بر برگزاری هر چه زودتر رفراندوم در باره جمهوری اسلامی در خارج از کشور از طریق پستی ویا حضور در حوزه رای گیری، چون تا به حال کسی برای برگزاری این رفراندوم قدمی پیش نگذاشته به عنوان گزینه دوم  پیشنهاد زیر تقدیم میشود: ایرانیان مقیم خارج حداقل در ابتدا در یک کشور مانند امریکا در همه شهر های بزرگ در یک روز تعطیل تقاضای تظاهرات همزمان بکنند. مثلا یکشنبه 29 مای 2011 شروع راس ساعت 10 صبح به وقت نیویورک. انگار که این روز روز رایگیری میباشد همه ایرانیان با پاسپورت خود ویک برگ کاغذ بزرگ که روی ان رای خود (جمهوری اسلامی: اری یا نه) رابه فارسی وانگلیسی با ماژیک بزرگ و خوانا نوشته اند در این تظاهرات شرکت کنند. از برداشتن هر گونه پلاکارد ونماد دیگری با خود خود داری کنید. با در دست داشتن رای وپاسپورت خود در دست رای خود را در مورد جمهوری اسلامی اشکار به مردم کشور محل اقامت خود نشان دهید. چنانچه مثلا 90% ایرانیان مقیم شهر های مختلف کشور محل اقامت، شرکت کنند و جمعیتی جمع شود که معمولا به وسیله پلیس هم درست تخمین زده میشود، درحقیقت یک رای گیری برق اسا به همراه شمارش ارا انجام شده است. در اینجا چون ما میدانیم که میزان رای منفی به جمهوری اسلامی بالای 99% میباشد در صورت اجرای همزمان و پر شرکت ایرانیان در اثر گذاشتن این اکسیون بر روی افکار عمومی نباید هیچ تردیدی داشته باشیم. البته باید امیدوار باشیم که روز بارانی ای نصیبمان نشود.
 ایرانیان باید بدانند که رای گیریشان در خارج بسیار سودمند واثر گذار است. اولا رای گیری در همه جای دنیا بین شهروندان داخل و خارج کشور همیشه کاملا شبه اسست و از این لحاظ رای ایرانیان خارج رای ایرانیان داخل هم محسوب میشود. دوما ایرانیان درون مرز میتوانند با اعمال نمادین مانند برداشتن کیف با خود موافقت خود را با رفراندوم انجام شده در خارج نشان دهند و ما میدانیم که مردم ایران به هر قیمت شده این کار انجام خواهند داد. سوما حتی اگر این رای گیری هیچ اثری نداشته باشد جز اینکه رژیم اسلامی را مجبور کند که دست از لگدپرانی هایش بردارد وتوافق اتمی را امضا کند که کشور ما از خطر بمباران شدن نجات یابد، این رفراندوم ارزش انجام شدن را بدین جهت دارد. چهارم اینکه که امریکا وکشور های غربی با دیدن این رفراندوم اگر بخواهند میتوانند با به رخ کشیدن این رفراندوم به روی جمهوری اسلامی او رابه توافق در زمینه اتمی مجبور کنند بدون اینکه حق مردم ایران را 100% زیر پا بگذارند زیرا انها به رژیم اسلامی میتوانند بگویند ببینید شما پایه مردمی ندارید بنابراین ما میتوانیم سرنگونتان کنیم. البته اگر هدف این کشورها درحقیقت چیز دیگری مثلا حفظ جمهوری اسلامی در عین بمباران ایران نباشد.

نامه به پرزیدنت اباما

به: رئیس جمور  امریکا: پرزیدنت باراک اباما،

اقای پرزیدنت...
 پیشنهادات زیر مطمئنا خواسته اکثریت مردم ایران هستند که برای حل مسئله اتمی و رسیدن مردم ایران به ازادی و دمکراسی به شما ارائه میشوند.
همانگونه که بسیاری از کارشناسان توصیه میکنند یکی از موثر ترین راهکار ها برای حل دو مشکل ذکر شده در بالا، تحریم کامل نفتی جمهوری اسلامی است. در این راه  ظاهرا دو مشکل وجود دارد. یکی ترس کشور های غربی از بالا رفتن قیمت نفت ودیگری وجود نداشتن قطعنامه ای واضح در این مورد از طرف شورای امنیت.
برای حل این دو مشکل ما به عنوان اقدامی فوری پیشنهاد میکنیم که دولت امریکا از کشور های خریدار نفت ایران تقاضا کند که یا نفت ایران را نخرند ویا پول خرید انرا به یک حساب ملی برای ایرانیان، مفتوح در یکی از بانکهای کشورهای خارجی مثلا امریکا، واریز کنند.
امیدواریم که ایرانیان مقیم خارج بتوانند بزودی یک شورای ملی در خارج انتخاب کنند و طبیعتا این شورا میتواند اختیار این حساب ملی را در دست گیرد و پول موجود در ان را  برای خرید دارو واذوقه وغیره صرفا برای مردم ایران خرج کند.
برای اجرای سریعتر این کار، نیرو های ارتش امریکا میتوانند هرچه زودتر کشتی های نفتکشی را که میخواهند از ترمینال های ایران نفت بزنند، مورد بازرسی قرار داده و از انها خواستار اثبات این موضع شوند که پول خرید نفت را به ان حساب ملی ایرانیان واریز کرده اند. برای همکاری چین و روسیه واحترام به ان به عنوان اعضای دائمی شورای امنیت باید صریحا اعلام شود که این بازرسی شامل نفتکش های با پرچمهای این دو کشور نخواهد شد.
ما امیدواریم که این دو کشور هم با این روش به دلیل حفظ حیثیت جهانیشان  کم کم دست از خرید نفت وحمایت عملی از جمهوری اسلامی بردارند.
مطمئن باشید که چنین عملی از سوی دولت امریکا مورد پشتیبانی اکثریت قاطع مردم ایرا ن در درون وبرون از کشورشان میباشد.
ما میدانیم و ارتش امریکا هم به خوبی میداند که با وجود تهدیدات تبلیغاتی رژیم اسلامی در رسانه ها تا کنون، در صورت شروع این اقدامات از سوی نیروهای دریایی امریکا تا پایان این اقدامات، ارتش جمهوری اسلامی ایران جرات اینکه کوچکترین عملیاتی را بر ضد نیرو های امریکایی انجام دهد ندارد.
ما همچنین مشاهده میکنیم که سیاست امریکا از شروع ریاست جمهوری جناب عالی بر زیر فشار گذاشت جمهوری اسلامی وعقد قرارداد اتمی با ان مبتنی بوده است. همانگونه که چهان تا به حال بارها مشاهده کرده است جمهوری اسلامی ایرا ن بر قراداد هایی که میبندد تا زمانی پایبند است که جامعه جهانی به او فضایی برای اعمال صد انسانی و ضد صلح بینالمللی اش بدهد. به کرات دیده ایم که این رژیم قراردها وعهد نامه های بین المللی خود را  ناگهانی و یک طرفه فسخ کرده است.
بنابراین توصیه ما اینست که سیاست امریکا باید این هدف نهایی را داشته باشد که در اینده ای نزدیک یک دولت دمکرات به جای جمهوری اسلامی در ایران بر سر کاراید. در این حین باید اقداماتی مانند پیشنهادات بالا صورت گیرد که هر چه زودتر رژیم اسلامی را تا حد نابودی ضعیف کند. چنانچه با این وجود برای دولت امریکا  همان قرارداد اتمی مهمترین اصل باشد ما معتقدیم که  رسیدن به اینچنین قراردادی هم  فقط با زیرفشار گذاشتن کامل جمهوری اسلامی میتواند به دست اید و امضا شود.




از هم میهنانی که میخواهند لطف کنند واین متن را به انگلیسی ترجمه کنند، خواهش میشود که متن ترجه شده را در قسمت نظرات زیر همین مقاله درج کنند.
با سپاس بسیار

چه زمانی اعتصابات باید انجام شوند وچگونه میتوانند اعتصابات موفقیت امیز باشند؟

قبل از هر چیز باید گفت که مهمترین اصل برای موفقیت اعتصابات، وجود یک هماهنگ کننده است که همه متحدانه دستور های او را اجرا کنند اگر هم که معتقد باشند که دستور او ممکن است درست نباشد.
البته اعتصاباتی که هدف انها سرنگون کردن یک رژیم باشد ویا هدفش کمک به مردمی باشد که میخواهند نیروهای انتظامی رژیم را با دست خالی شکست دهند، باید 100% زیر یک رهبری واحد دور از دسترسی رژیم   باشند و بیشتر مدتشان کوتاه میباشد ومعمولا زمان کوتاهی قبل از قیام مردمی اغاز میشوند.
اینکه در کشوری مثل ایران زیر حکومت اسلامی تاکنون اعتصاباتی نتوانسته صورت گیرد میتواند این علت ها را داشته باشد: 1. ترس مردم از از دست دادن شغل. 2. ترس از کم شدن حقوق. 3. ترس از احضار به حراست ودیگر نهاد های امنیتی وبه زندان افتادن وغیره. 4. اینکه  ما اعتصاب کردیم اگر این اعتصاب به سرنگونی رژیم نیانجامید  چه فایده خواهد داشت. 5. عللی دیگر.
در اینجا اگر بخواهیم که با وجود بر جا ماندن رژیم صرفا رژیم را مجبور کنیم که کمتر در درامد کشور دزدی کند و حقوق شاغلان رابالا ببرد میتوان مثلا  با همان اکسیونهای بیخطر و دیوانه کننده برای حکومت مانند نهضت کیف عمل کرد. یا اینکه همه شاغلان دل به دریا بزنند و متحدانه دست به اعتصاب بزنند. البته در اینجا به ظاهر باید دلیلش را کمبود حقوق اعلام کنند ونه مخالفت با رژیم. این اصل باید مورد توجه باشد که همه به یک اندازه مسئول هستند و در کشوری که برای ترس  دیگران هم که شده فوری ادم دستگیر وشکنجه میشود کسی در درون کشور نباید کوچکتری نشانه ای از خود نشان دهد که نقش سردستگی و رهبری اعتصاب را دارد. با این رویه امکان زندانی کردن از سوی حکومت کمتر میشود. حتی اگر این حرکت از یک صنف هم شروع شود و  حکومت عقب نشینی کند، یک پیروزی کامل برای شاغلان است زیرا اگر دولت حقوق همه را زیاد نکند هر صنفی میتواند به همان روش صنف پیشین حکومت را مجبور به عقب نشینی بکند. اگر این حکومتی که به گفته خودش میخواهد جهان را مدیریت کند توانست سطح در امد مردم را درحد  کشورهای اروپایی بالا بیاورد ما دیگر خواهان براندازیش هم نمیشویم!
چه چیزهایی را مردم اول بدانند:  اینکه با این حکومت ارتجایی نا کارامد وبا سیاستش نه تنها در امد سرانه سال به سال پایین میاید بلکه کم کم بیشتر مردمی هم که الان شاغل هستند کارشان را از دست خواهند داد. کسانی که همیشه با این رژیم شغل خواهند داشت نیرو های سرکوبگر ونظامی و کارکنان شرکت نفت در صورت تحریم نشدن نفت میباشند. این رژیم مانند سرطان است که تنها با شیمی درمانی و جراحی که برای بیمار هم درداور است از بین میرود ونه با خوردن قرص ویتامین واسپرین. بنابراین اگر شاغلین میخواهند که حکومت را در نهایت سرنگون کنند نباید ترسی از این عواملی که در بالا ذکر شد داشته باشند واتفاق اقتادن اینها را به جان بخرند. البته رویه هوشمندانه انست که این خطر ها را هم به حداقل برساند. البته اگر یک رهبری در خارج از کشور باشد برای مردم خیلی اسانتر میشود که این ریسک را  بکنند. فرض کنید با به اجرا گذاشتن اکسیون هایی مانند نهضت کیف مردم احساس بکنند که حکومت دارد سرنگون میشود وبا وجود یک رهبری هم در خارج مردم بدانند که جانشینی هم وجود دارد. مسلما اعتصاب کردن برایشان بسیار راحت تر میشود وحتی ان قشری که ترسو تر هستند وحتی قشر بادمجان دور قاب چین هم از ترس اینکه در رژیم مردمی اینده  مشکل پیدا بکنند همراهی میکنند. البته الان اگر بخواهیم اعتصاب را شروع کنیم باید برای ریسک حداقلی سعی کنیم که قبل از هر چیز اتحاد خود را محکم کنیم. مثلا کارگران فلان صنف بدون انکه به ان رنگ سیاسی بدهند تقاضای اضافه حقوق خود رابکنند وبا هم عهد کنند که رویه زیر را در هر صورتی ادامه خواهند داد: == رویه ای بسیار ساده وان اینکه زمانی که دولت تهدید به اخراجشان میکند وچند تایی را هم اخراج کرد  این عکس العمل را که بترسند وسر کار روند، انجام ندهند؛ بلکه بنابر عهدشان دیگران هم سر کار نروند. میبینیم که ایراد اصلی اعتصابات تا کنون این بوده که با یک اخراج بقیه ترسیده اند و سر کار امده اند. البته هیچ تضمینی نیست که دولت همه این اعتصابی ها را اخراج نکند ولی اگر باز همه شاغلان یک صنف در یک شهر یا در تمام کشور هم به جای اینکه بترسند وسر کار بروند 80% بعد 90% مثلا دست از کار بکشند دولت حتما باید کوتاه بیاید. البته باید اعتصاب کنندگان هر جور که میتوانند پیش اقوام خود ودوستان خود یک تضمینی بگیرند که اگر خودشان را قربانی کردند انها باید برای مدتی بهشان کمک بکنند وامیدواریم که دیگر مردم هم همکاری کنند واز قشر اول اعتصاب کنندگان که از کار بیکار میشوند حمایت مالی بکنند. مثلا صندوق های کمک تشکیل دهند یا شخصا کمک برسانند. البته همه باید بدانیم که همانگونه در بالا گفته شد با این رژیم همه یکزمانی دچار بیکاری وبینوایی خواهیم شد. این ریسک هارا کردن درحقیقت جلو انداختن ان بیکاری های اینده خواهد بود با این تفاوت که سودی که ممکن  است و باید  داشته باشند این است که بتوانیم این رژیم را ساقط کنیم واینده خود و نسل های بعدی را نجات دهیم. در اینجا ما باید حساب این ا هم بکنیم که ممکن است بر اثر ترسیدن و وازدن دیگران از کار هم بیکار بشویم ولی باید این سختی ها را  به خود روا کنیم حتی اگر یک سال بی خانمان شویم ویا بچه مان  را مجبور باشیم نزد اقواممان بگذاریم تا لااقل او بی خانه  نباشد. البته این احتمال نصف نصف است. زیرا دولت حتما عقب نشینی میکند. اصلا 1 سال زندگی را به حداقل برسانیم.  بچه را هم به مدرسه نفرستیم. همه ایرانیان وبه ویژه افراد کم در امد هم  بشدت از بچه دار شدن پرهیز کنند. اعتصاب کنیم ببینیم چی میشود. همه ما اگر خوب فکر کنیم میبینیم که چاره ای جز این نداریم. البته اعتصابی ها هم زیاد بیکار نمی نشینند. بچه هایشان را در خانه درس میدهند. کیف فرزندشان را به دست گرفته و با ان توی خیابان میایند. کاغذ توی ان میگذارند واگر پلیس نبود شعار مرگ بر... را روی ان مینویسند و کف خیابان می اندازند. باید خیابانها هروز پر از کاغذ  شعار شود. حکومت اگر پولی داشته باشد باور کنید عقب نشینی میکند وحقوق شما را زیاد میکند. پول زیادتر که توی دستتان امد دوباره اعتصاب میکنید وحقوق بیشتر تقاضا میکنید. این مدار اینقدر تکرار میشه تا دولت دیوانه بشود. انگاه سرنگون کردنش بسیار اسانتر میشود.
      مردم عراق خود راتکانی محکم ندادند تا انکه با صدها هزار نفر کشته انهم با حمله امریکا از شر صدام خلاص شدند. ایا ما مردم ایران انچنان اینده نگری را فراموش میکنیم و مسحور خیمه شب بازی های حکومت اسلامی میشویم ومثل مردم عراق نا متحد و بی عمل مینشینیم، تا اینکه ما دومین ملتی باشیم که پس از عراق این بلا سرمان خواهد امد؟؟؟

توضیحاتی بیشتر در باره "نهضت کیف"

قبل از هر چیز روش های دیگری که تا به حال برای مبارزه مدنی پیشنهاد شده اند مانند: اسکناس نویسی، شعار نویسی، تظاهرات پراکنده، کم کاری وغیره. همه این روش ها یک مانع بزرگ در شرایط سیاسی کنونی ایران دارند. همه کمابیش خارج از روال عادی روزمره هستند وبرای اجرای انها باید کمابیش ریسک هایی کرد.
در روش "نهضت کیف" شما در حالی که زندگی روزمره خود را میگذرانید، یک مبارزه بسیار اشکار و نمادین و در معرض انظار شهروندان کشور و مردم جهان  را دارید انجام میدهید.
قبل از هر چیز اگر مردم بگویند که حال وحوصله یک کیف  با خود  برداشتن را ندارند و یا روش های بهتری وجود دارد ، ما خوشحال میشویم که ما را هم از انها اگاه کنند. اما اگر میترسند که عواقب امنیتی ویا محرومیت های شغلی برایشان بوجود اورد باید گفت که انصافا این روش از همه روشهای دیگر کم خطر تر است. البته ممکن است که برخی هم بگویند این کار یک کمی مسخره به نظر میاید ویا ریختن کاغذ در خیابان کار درستی نیست. پاسخ در اینجا اینست که ما با داشتن اینچنین دولت مسخره ای از هیچ اکسیونی نباید خجل باشیم ودر ضمن قدیم ها حتی از هلیکوپتر هم اعلامیه کاغذی پرت میکردند و این کاغذ جمع شدن در سطح خیابان چیز زیاد ناجوری نیست . دولت دزد هم  مجبور میشود رفتگران بیشتری استخدام کند. ( در نتیجه دولت بابد پول بیشتری حداقل در این زمینه خرج کند). حداقل صنف کاغذ فروش و کیف فروش باید از این اکسیون جانبداری کنند.
مزیت های این نهضت: 1ـ میتواند بدون لطمه زدن به زندگی روزمره اجرا شود. 2ـ مردم از اجرای ان خسته نخواهند شد زیرا زحمت بسیار کوچکی است. 3ـ قابلیت اجرای میلیونی را دارد. 4ـ اثری شبیه رفراندوم دارد. چه اینکه  اثر اماری ای که از جهت جهش ناگهانی کیف به دستها مشهود میشود.(مثلا قبل از شروع اکسون 10% و پس از شروع 90%).  چه اینکه با برداشتن یا برنداشتن  کیف در روزهای معین (که البته مثلا رئیس شورای ملی انتخابی در خارج در اینده چگونگی ان را اعلام میکند) مردم حداقل میتوانند رای بله یا نه خود را در مورد موضوعات مختلف، با این روش نشان دهند. 5ـ میتواند نقش شعار و رای را هم به عهده بگیرد. بدین جهت که امکان این را هم فراهم میکند که مردم نامحسوس کاغذی را در کیف با خود بردارند و با یک عملیات هماهنگ شده رای خود را وشعار خود را سر یک ساعت معین روی کاغذ نوشته و در خیابان رها کنند. تصور کنید که این چه اثر شگرفی روی خود مردم خواهد گذاشت زمانیکه یکباره میلیون ها برگ کاغذ مثلا با رای "نه" به جمهوری اسلامی، در کف خیابان پخش شده اند و مردم با موبیل های خود از ان فیلمبرداری کرده اند واین فیلم ها در سطح جهانی هم پخش شود.  جالب اینست که امکان  تکرار اینچنین اکسیونی برای همیشه وجود دارد.
 در اینجا باید توجه داشت که ممکن است اصلا تظاهرات و فعالیت های سیاسی که جان وامنیت عده ای از شهروندان را هم به خطر میاندازند، اضافی و نا لازم شوند. به جای شرکت کردن پر خطر عده ای از مردم در چنان مبارزاتی، با کاهش خطر همه شهروندان در مبارزاتی بیخطر و متداوم شرکت میکنند. تظاهرات کلاسیک در اصل مال کشور های دمکرات است که در ان عده ای با امدن به خیابان خواسته خود را اشکارتر میکنند. اینجور تظاهرات در کشورهای دیکتاتوری فقط باعث کشتار و گروگان گیری از مردم توسط این دولت ها میشود.وضع ما در اینجا فرق های بزرگی دارد. اول اینکه جمعیت مخالفان رژیم بالای 95% است. دوم اینکه رژیم میداند جلوگیری نکردن از تظاهرات باعث شکل گیری  عملیاتی برای سرنگون کردن رژیم از سوی مردم میشود. در اینجا ما باید سعی کنیم از دو موضوع هوشمندانه استفاده کنیم.  اول اینکه تعداد ما اکثریت تمام جامعه است و دوم اینکه تمام جهان کمابیش به اتفاقات ایران نظر دارد. ما باید فقط سعی کنیم که به دنیا دائما نشان دهیم این رژیم  گروگانگیر مردم ایران است و بس. چنانچه این رژیم حمایت نامستقیم اکثر کشور های جهان را که به خاطر بیوطنی وفروختن مفت منافع ایران ایجاد شده است  از دست بدهد، مطمئنا نمیتواند مدت زیادی دیگر دوام یابد.
  البته این دولت هیولای حیله گر هم مینشیند فکر می کند چگونه میتواند جلوی اینکار را بگیرد. جلوی اعتصابات را با ترساندن از اخراج وغیره میگیرد. جلوی تظا هرات را با سرکوب خیابانی و زندانی کردن وشکنجه و اعدام و کهریزکی کردن میگیرد. اما در اینجا دیگر همچنین امکاناتی را به ندرت پیدا میکند. اقداماتی که احتمالا میتواند انجام دهد1ـ اعلام کند که برداشتن کیف با خود ممنوع است. 2ـ گشت بسیج و پلیس را به ایجاد مزاحمت ویا دستگیری دارندگان کیف و یا جریمه کردن  مردم کیف به دست موظف کند. 3ـ اگر این کارهایش به جایی نرسید مثلا اعلام کنند که مردم به نشانه حمایت از دولت کیف با خود برداشته اند. 4. حیله های دیگر...... در اینجا مشاهده میشود که هر کدام از این حیله های دولت مانند تف سر بالا میباشند و یا نمیتوانند کاربردی داشته باشند ویا به راحتی به وسیله خود مردم یا بهتر از ان به وسیله هدایت منتخبان  انها درخارج از کشور با اعلام اکسیون های کیفی هوشمندانه  دیگر، میتوانند خنثی شوند. خلاصه اینکه اگر مردم همه از وجود چنین امکانی اگاهی پیدا کنند ارزش شروع کردن را به هر حال دارد.
از خوانندگان گرامی تقاضا میشود لطفا نظرشان را در باره عملی یا عملی نبودن این اکسیون  در نظر سنجی  اخر  همین صفحه اعلام بفرمایند.