ایرانیان گرامی؛ متاسفانه مثل اینکه خسته شده و شور مبارزه با ج.ا را از دست داده اند. همچنین چشم وگوش خود را بر روی خطرهای خانمان سوزی که در اینده نزدیک حتما گریبان شان را خواهد گرفت، بسته اند و یا زیادی خوشبین هستند و مسلما مقداری هم از روی کم اگاهی متوجه وضعیت خطرناک نیستند.
روش های مبارزه مثلا تظاهرات که سرکوب شدند و دیگر هم ممکن نیستند. اعتصابات فلج کننده را هم که مردم نه تلاشی برای انجامش کردند و نه به روش های اجرای ان که ارائه شده ومیشود توجهی کردند.
راهکار تیمسار روحانی مبنی بر خیزش سیل اسا و براندازی یکباره نظام را هم به خاطر ترس از جانشان اجرا نکردند. ما میدانیم صرف نظر که این روش از سوی چه شخص و گروهی اعلام و رهبری شود، تنها روشی است که میتواند با تکیه منفرد به نیروی خود مردم ما را از شر ج.ا خلاص کند. اما برای ریختن ترس مردم و لمس چگونگی اجرای ان توسط خود مردم، شاید لازم باشد که در ابتدا در حد نصفه ونیمه قسمت هایی از ان را که میشود بدون خطر انجام داد، تمرین و اجرا کرد تا اینکه اولا ترس مردم ریخته شود و دوما چند وچون کار کمی دستشان بیاید.
ما میتوانیم که بخش اول این خیزش را که همان امدن ناگهانی سر یک ساعت معین به خیابان ها میباشد یکی دو بار تمرین کنیم. یعنی مرحله های بعدی را که شامل هجوم سیل اسا و به دست گرفتن مراکز قدرت رژیم میبود مسلما میگذاریم برای زمانی که تیمسار روحانی و یا گروهی دیگر روز رستاخیز بعدی را اعلام کنند .
پیشنهاد میشود روز جمعه 22 مهر 1390 راس ساعت 7 عصر به همان روشی که تیمسار روحانی برای روز رستاخیز اول مهر اعلام کرده بود، جمعیت میلیونی ناگهان به خیابانها بیایند. با این تفاوت که مردم باید سعی کنند که همگی به سوی خیابانهای اصلی ناحیه محل زندگی شان بیایند و فقط هدف اصلی شان نشان دادن سیل جمعیت میلیونی به خودشان و نیروهای انتظامی باشد. هیچ شعاری داده نمیشود وهیچ گروه بندی ای هم انجام نمیگیرد. چون جمع شدن جمعیت با وجود سرازیر شدن یکباره شان به خیابان ها یک نیم ساعتی ممکن است طول بکشد، ماندن یک نیم ساعتی در خیابان ها لازم است. از ان جایی که نوشتن هم یک ویژگی انسانی میباشد و وسیله خوبی برای اطلاع رسانی میباشد، پیشنهاد میشود که مردمی که با این هدف به خیابان میایند حتی الامکان هر کدام با خود یک برگ کاغذ یادداشت و یک قلم بردارند و در زمانی که موقعیت را مناسب میبینند روی کاغذ یک شعار و یا رای خود مثلا «مرگ بر خامنه ای»، «روز رستاخیز»، « تیمسار روحانی» را نوشته و کف پیاده رو رها کنند. این عمل نه تنها اثری از حضور شما در خیابان ها برای چند ساعت و چند روز بعد میباشد بلکه به کسان دیگری هم که بعد از شما به خیابان ها می ایند اطلاع رسانی میکند که چه خبری بوده است وحتی ان رفتگری که کاغذ را باید جمع کند و یا بسیجی و سپاهی از دهات امده و از همه جا بیخبر است هم اندکی روشن میشوند.
امید است ملت ایران توجه کنند که اگر دیگر حاضر به انجام اینچنین عملیات بی خطر و موثری نباشند لیاقت رهایی از ننگ رژیم اخوندی را ندارند.
روش های مبارزه مثلا تظاهرات که سرکوب شدند و دیگر هم ممکن نیستند. اعتصابات فلج کننده را هم که مردم نه تلاشی برای انجامش کردند و نه به روش های اجرای ان که ارائه شده ومیشود توجهی کردند.
راهکار تیمسار روحانی مبنی بر خیزش سیل اسا و براندازی یکباره نظام را هم به خاطر ترس از جانشان اجرا نکردند. ما میدانیم صرف نظر که این روش از سوی چه شخص و گروهی اعلام و رهبری شود، تنها روشی است که میتواند با تکیه منفرد به نیروی خود مردم ما را از شر ج.ا خلاص کند. اما برای ریختن ترس مردم و لمس چگونگی اجرای ان توسط خود مردم، شاید لازم باشد که در ابتدا در حد نصفه ونیمه قسمت هایی از ان را که میشود بدون خطر انجام داد، تمرین و اجرا کرد تا اینکه اولا ترس مردم ریخته شود و دوما چند وچون کار کمی دستشان بیاید.
ما میتوانیم که بخش اول این خیزش را که همان امدن ناگهانی سر یک ساعت معین به خیابان ها میباشد یکی دو بار تمرین کنیم. یعنی مرحله های بعدی را که شامل هجوم سیل اسا و به دست گرفتن مراکز قدرت رژیم میبود مسلما میگذاریم برای زمانی که تیمسار روحانی و یا گروهی دیگر روز رستاخیز بعدی را اعلام کنند .
پیشنهاد میشود روز جمعه 22 مهر 1390 راس ساعت 7 عصر به همان روشی که تیمسار روحانی برای روز رستاخیز اول مهر اعلام کرده بود، جمعیت میلیونی ناگهان به خیابانها بیایند. با این تفاوت که مردم باید سعی کنند که همگی به سوی خیابانهای اصلی ناحیه محل زندگی شان بیایند و فقط هدف اصلی شان نشان دادن سیل جمعیت میلیونی به خودشان و نیروهای انتظامی باشد. هیچ شعاری داده نمیشود وهیچ گروه بندی ای هم انجام نمیگیرد. چون جمع شدن جمعیت با وجود سرازیر شدن یکباره شان به خیابان ها یک نیم ساعتی ممکن است طول بکشد، ماندن یک نیم ساعتی در خیابان ها لازم است. از ان جایی که نوشتن هم یک ویژگی انسانی میباشد و وسیله خوبی برای اطلاع رسانی میباشد، پیشنهاد میشود که مردمی که با این هدف به خیابان میایند حتی الامکان هر کدام با خود یک برگ کاغذ یادداشت و یک قلم بردارند و در زمانی که موقعیت را مناسب میبینند روی کاغذ یک شعار و یا رای خود مثلا «مرگ بر خامنه ای»، «روز رستاخیز»، « تیمسار روحانی» را نوشته و کف پیاده رو رها کنند. این عمل نه تنها اثری از حضور شما در خیابان ها برای چند ساعت و چند روز بعد میباشد بلکه به کسان دیگری هم که بعد از شما به خیابان ها می ایند اطلاع رسانی میکند که چه خبری بوده است وحتی ان رفتگری که کاغذ را باید جمع کند و یا بسیجی و سپاهی از دهات امده و از همه جا بیخبر است هم اندکی روشن میشوند.
امید است ملت ایران توجه کنند که اگر دیگر حاضر به انجام اینچنین عملیات بی خطر و موثری نباشند لیاقت رهایی از ننگ رژیم اخوندی را ندارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر