هم میهنان گرامی
پیشنهاد میشود برای زنده ماندن جنبش هر وقت که میخواهید در سطح شهر ظاهر شوید یک کیف مدارک با خود بر دارید به نشانه قطعی مخالفت با جمهوری اسلامی. در اینده هم میتوانیم با هماهنگی قبلی در یک زمان معین قلم وکاغذ را از کیف ها در بیاوریم و رای *نه* خود به جمهوری اسلامی را روی ان نوشته و در سطح شهر بر روی زمین انداخته و بدین ترتیب رفراندوم در باره جمهوری اسلامی را انجام دهیم. با فیلمبرداری از این عملیات میتوانیم پژواک بزرگی از این اکسیون در سطح جهانی به دست اوریم.
قبل از هر چیز روش های دیگری که تا به حال برای مبارزه مدنی پیشنهاد شده اند مانند: اسکناس نویسی، شعار نویسی، تظاهرات پراکنده، کم کاری وغیره. همه این روش ها یک مانع بزرگ در شرایط سیاسی کنونی ایران دارند. همه کمابیش خارج از روال عادی روزمره هستند وبرای اجرای انها باید کمابیش ریسک هایی کرد.
در روش "نهضت کیف" شما در حالی که زندگی روزمره خود را میگذرانید، یک مبارزه بسیار اشکار و نمادین و در معرض انظار شهروندان کشور و مردم جهان را دارید انجام میدهید.
قبل از هر چیز اگر مردم بگویند که حال وحوصله یک کیف با خود برداشتن را ندارند و یا روش های بهتری وجود دارد ، ما خوشحال میشویم که ما را هم از انها اگاه کنند. اما اگر میترسند که عواقب امنیتی ویا محرومیت های شغلی برایشان بوجود اورد باید گفت که انصافا این روش از همه روشهای دیگر کم خطر تر است. البته ممکن است که برخی هم بگویند این کار یک کمی مسخره به نظر میاید ویا ریختن کاغذ در خیابان کار درستی نیست. پاسخ در اینجا اینست که ما با داشتن اینچنین دولت مسخره ای از هیچ اکسیونی نباید خجل باشیم ودر ضمن قدیم ها حتی از هلیکوپتر هم اعلامیه کاغذی پرت میکردند و این کاغذ جمع شدن در سطح خیابان چیز زیاد ناجوری نیست . دولت دزد هم مجبور میشود رفتگران بیشتری استخدام کند. ( در نتیجه دولت بابد پول بیشتری حداقل در این زمینه خرج کند). حداقل صنف کاغذ فروش و کیف فروش باید از این اکسیون جانبداری کنند.
مزیت های این نهضت: 1ـ میتواند بدون لطمه زدن به زندگی روزمره اجرا شود. 2ـ مردم از اجرای ان خسته نخواهند شد زیرا زحمت بسیار کوچکی است. 3ـ قابلیت اجرای میلیونی را دارد. 4ـ اثری شبیه رفراندوم دارد. چه اینکه اثر اماری ای که از جهت جهش ناگهانی کیف به دستها مشهود میشود.(مثلا قبل از شروع اکسون 10% و پس از شروع 90%). چه اینکه با برداشتن یا برنداشتن کیف در روزهای معین (که البته مثلا رئیس شورای ملی انتخابی در خارج در اینده چگونگی ان را اعلام میکند) مردم حداقل میتوانند رای بله یا نه خود را در مورد موضوعات مختلف، با این روش نشان دهند. 5ـ میتواند نقش شعار و رای را هم به عهده بگیرد. بدین جهت که امکان این را هم فراهم میکند که مردم نامحسوس کاغذی را در کیف با خود بردارند و با یک عملیات هماهنگ شده رای خود را وشعار خود را سر یک ساعت معین روی کاغذ نوشته و در خیابان رها کنند. تصور کنید که این چه اثر شگرفی روی خود مردم خواهد گذاشت زمانیکه یکباره میلیون ها برگ کاغذ مثلا با رای "نه" به جمهوری اسلامی، در کف خیابان پخش شده اند و مردم با موبیل های خود از ان فیلمبرداری کرده اند واین فیلم ها در سطح جهانی هم پخش شود. جالب اینست که امکان تکرار اینچنین اکسیونی برای همیشه وجود دارد.
در اینجا باید توجه داشت که ممکن است اصلا تظاهرات و فعالیت های سیاسی که جان وامنیت عده ای از شهروندان را هم به خطر میاندازند، اضافی و نا لازم شوند. به جای شرکت کردن پر خطر عده ای از مردم در چنان مبارزاتی، با کاهش خطر همه شهروندان در مبارزاتی بیخطر و متداوم شرکت میکنند. تظاهرات کلاسیک در اصل مال کشور های دمکرات است که در ان عده ای با امدن به خیابان خواسته خود را اشکارتر میکنند. اینجور تظاهرات در کشورهای دیکتاتوری فقط باعث کشتار و گروگان گیری از مردم توسط این دولت ها میشود.وضع ما در اینجا فرق های بزرگی دارد. اول اینکه جمعیت مخالفان رژیم بالای 95% است. دوم اینکه رژیم میداند جلوگیری نکردن از تظاهرات باعث شکل گیری عملیاتی برای سرنگون کردن رژیم از سوی مردم میشود. در اینجا ما باید سعی کنیم از دو موضوع هوشمندانه استفاده کنیم. اول اینکه تعداد ما اکثریت تمام جامعه است و دوم اینکه تمام جهان کمابیش به اتفاقات ایران نظر دارد. ما باید فقط سعی کنیم که به دنیا دائما نشان دهیم این رژیم گروگانگیر مردم ایران است و بس. چنانچه این رژیم حمایت نامستقیم اکثر کشور های جهان را که به خاطر بیوطنی وفروختن مفت منافع ایران ایجاد شده است از دست بدهد، مطمئنا نمیتواند مدت زیادی دیگر دوام یابد.
البته این دولت هیولای حیله گر هم مینشیند فکر می کند چگونه میتواند جلوی اینکار را بگیرد. جلوی اعتصابات را با ترساندن از اخراج وغیره میگیرد. جلوی تظا هرات را با سرکوب خیابانی و زندانی کردن وشکنجه و اعدام و کهریزکی کردن میگیرد. اما در اینجا دیگر همچنین امکاناتی را به ندرت پیدا میکند. اقداماتی که احتمالا میتواند انجام دهد1ـ اعلام کند که برداشتن کیف با خود ممنوع است. 2ـ گشت بسیج و پلیس را به ایجاد مزاحمت ویا دستگیری دارندگان کیف و یا جریمه کردن مردم کیف به دست موظف کند. 3ـ اگر این کارهایش به جایی نرسید مثلا اعلام کنند که مردم به نشانه حمایت از دولت کیف با خود برداشته اند. 4. حیله های دیگر...... در اینجا مشاهده میشود که هر کدام از این حیله های دولت مانند تف سر بالا میباشند و یا نمیتوانند کاربردی داشته باشند ویا به راحتی به وسیله خود مردم یا بهتر از ان به وسیله هدایت منتخبان انها درخارج از کشور با اعلام اکسیون های کیفی هوشمندانه دیگر، میتوانند خنثی شوند. خلاصه اینکه اگر مردم همه از وجود چنین امکانی اگاهی پیدا کنند ارزش شروع کردن را به هر حال دارد.
پیشنهاد میشود برای زنده ماندن جنبش هر وقت که میخواهید در سطح شهر ظاهر شوید یک کیف مدارک با خود بر دارید به نشانه قطعی مخالفت با جمهوری اسلامی. در اینده هم میتوانیم با هماهنگی قبلی در یک زمان معین قلم وکاغذ را از کیف ها در بیاوریم و رای *نه* خود به جمهوری اسلامی را روی ان نوشته و در سطح شهر بر روی زمین انداخته و بدین ترتیب رفراندوم در باره جمهوری اسلامی را انجام دهیم. با فیلمبرداری از این عملیات میتوانیم پژواک بزرگی از این اکسیون در سطح جهانی به دست اوریم.
قبل از هر چیز روش های دیگری که تا به حال برای مبارزه مدنی پیشنهاد شده اند مانند: اسکناس نویسی، شعار نویسی، تظاهرات پراکنده، کم کاری وغیره. همه این روش ها یک مانع بزرگ در شرایط سیاسی کنونی ایران دارند. همه کمابیش خارج از روال عادی روزمره هستند وبرای اجرای انها باید کمابیش ریسک هایی کرد.
در روش "نهضت کیف" شما در حالی که زندگی روزمره خود را میگذرانید، یک مبارزه بسیار اشکار و نمادین و در معرض انظار شهروندان کشور و مردم جهان را دارید انجام میدهید.
قبل از هر چیز اگر مردم بگویند که حال وحوصله یک کیف با خود برداشتن را ندارند و یا روش های بهتری وجود دارد ، ما خوشحال میشویم که ما را هم از انها اگاه کنند. اما اگر میترسند که عواقب امنیتی ویا محرومیت های شغلی برایشان بوجود اورد باید گفت که انصافا این روش از همه روشهای دیگر کم خطر تر است. البته ممکن است که برخی هم بگویند این کار یک کمی مسخره به نظر میاید ویا ریختن کاغذ در خیابان کار درستی نیست. پاسخ در اینجا اینست که ما با داشتن اینچنین دولت مسخره ای از هیچ اکسیونی نباید خجل باشیم ودر ضمن قدیم ها حتی از هلیکوپتر هم اعلامیه کاغذی پرت میکردند و این کاغذ جمع شدن در سطح خیابان چیز زیاد ناجوری نیست . دولت دزد هم مجبور میشود رفتگران بیشتری استخدام کند. ( در نتیجه دولت بابد پول بیشتری حداقل در این زمینه خرج کند). حداقل صنف کاغذ فروش و کیف فروش باید از این اکسیون جانبداری کنند.
مزیت های این نهضت: 1ـ میتواند بدون لطمه زدن به زندگی روزمره اجرا شود. 2ـ مردم از اجرای ان خسته نخواهند شد زیرا زحمت بسیار کوچکی است. 3ـ قابلیت اجرای میلیونی را دارد. 4ـ اثری شبیه رفراندوم دارد. چه اینکه اثر اماری ای که از جهت جهش ناگهانی کیف به دستها مشهود میشود.(مثلا قبل از شروع اکسون 10% و پس از شروع 90%). چه اینکه با برداشتن یا برنداشتن کیف در روزهای معین (که البته مثلا رئیس شورای ملی انتخابی در خارج در اینده چگونگی ان را اعلام میکند) مردم حداقل میتوانند رای بله یا نه خود را در مورد موضوعات مختلف، با این روش نشان دهند. 5ـ میتواند نقش شعار و رای را هم به عهده بگیرد. بدین جهت که امکان این را هم فراهم میکند که مردم نامحسوس کاغذی را در کیف با خود بردارند و با یک عملیات هماهنگ شده رای خود را وشعار خود را سر یک ساعت معین روی کاغذ نوشته و در خیابان رها کنند. تصور کنید که این چه اثر شگرفی روی خود مردم خواهد گذاشت زمانیکه یکباره میلیون ها برگ کاغذ مثلا با رای "نه" به جمهوری اسلامی، در کف خیابان پخش شده اند و مردم با موبیل های خود از ان فیلمبرداری کرده اند واین فیلم ها در سطح جهانی هم پخش شود. جالب اینست که امکان تکرار اینچنین اکسیونی برای همیشه وجود دارد.
در اینجا باید توجه داشت که ممکن است اصلا تظاهرات و فعالیت های سیاسی که جان وامنیت عده ای از شهروندان را هم به خطر میاندازند، اضافی و نا لازم شوند. به جای شرکت کردن پر خطر عده ای از مردم در چنان مبارزاتی، با کاهش خطر همه شهروندان در مبارزاتی بیخطر و متداوم شرکت میکنند. تظاهرات کلاسیک در اصل مال کشور های دمکرات است که در ان عده ای با امدن به خیابان خواسته خود را اشکارتر میکنند. اینجور تظاهرات در کشورهای دیکتاتوری فقط باعث کشتار و گروگان گیری از مردم توسط این دولت ها میشود.وضع ما در اینجا فرق های بزرگی دارد. اول اینکه جمعیت مخالفان رژیم بالای 95% است. دوم اینکه رژیم میداند جلوگیری نکردن از تظاهرات باعث شکل گیری عملیاتی برای سرنگون کردن رژیم از سوی مردم میشود. در اینجا ما باید سعی کنیم از دو موضوع هوشمندانه استفاده کنیم. اول اینکه تعداد ما اکثریت تمام جامعه است و دوم اینکه تمام جهان کمابیش به اتفاقات ایران نظر دارد. ما باید فقط سعی کنیم که به دنیا دائما نشان دهیم این رژیم گروگانگیر مردم ایران است و بس. چنانچه این رژیم حمایت نامستقیم اکثر کشور های جهان را که به خاطر بیوطنی وفروختن مفت منافع ایران ایجاد شده است از دست بدهد، مطمئنا نمیتواند مدت زیادی دیگر دوام یابد.
البته این دولت هیولای حیله گر هم مینشیند فکر می کند چگونه میتواند جلوی اینکار را بگیرد. جلوی اعتصابات را با ترساندن از اخراج وغیره میگیرد. جلوی تظا هرات را با سرکوب خیابانی و زندانی کردن وشکنجه و اعدام و کهریزکی کردن میگیرد. اما در اینجا دیگر همچنین امکاناتی را به ندرت پیدا میکند. اقداماتی که احتمالا میتواند انجام دهد1ـ اعلام کند که برداشتن کیف با خود ممنوع است. 2ـ گشت بسیج و پلیس را به ایجاد مزاحمت ویا دستگیری دارندگان کیف و یا جریمه کردن مردم کیف به دست موظف کند. 3ـ اگر این کارهایش به جایی نرسید مثلا اعلام کنند که مردم به نشانه حمایت از دولت کیف با خود برداشته اند. 4. حیله های دیگر...... در اینجا مشاهده میشود که هر کدام از این حیله های دولت مانند تف سر بالا میباشند و یا نمیتوانند کاربردی داشته باشند ویا به راحتی به وسیله خود مردم یا بهتر از ان به وسیله هدایت منتخبان انها درخارج از کشور با اعلام اکسیون های کیفی هوشمندانه دیگر، میتوانند خنثی شوند. خلاصه اینکه اگر مردم همه از وجود چنین امکانی اگاهی پیدا کنند ارزش شروع کردن را به هر حال دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر