از انجایی که مردم انگار متاسفانه مقاومت را در مقابل سرکوب از دست داده اند و تسلیم زور ج.ا شده اند و از انجا که ممکن است بدون تدبیر اساسی متقابلی، مردم برای مهر خوردن توی شناسنامه شان باز هم یک 10 تا 30 در صدی در انتخابات مجلس شورای اسلامی شرکت بکنند و با حیله های معلوم ج.ا این شرکت، بزرگ نشان داده شده و در بوق و کرنا شود؛ پیشنهاد زیر مطرح میشود: بیایید از همین الان شروع کنیم تدارکات برای انتخاب یک «مجلس شورای ملی» با شرکت ایرانیان درون و برون مرزی با تکیه روی قابلیت های اینترنتی انجام دهیم. این را میتوان اینگونه تصور کرد که در یک وبسایت با امکانات نرم افزاری خوب از سازمان هایی که ان را در اختیار دارند مانند "نهاد مردمی" و یا "سکولارهای سبز" ، هر شهروند داوطلب ایرانی (بدون هیچ محدودیتی حتی بسیجی و سپاهی و لاریجانی و ماریجانی) چه در داخل و چه در خارج کشور بتواند مثلا با اپلود مشخصات خود در این وبسایت خود را کاندید انتخاب در این مجلس کنند و دیگر شهروندان بتوانند از طریق اینترنت رای خود را به کاندید مورد نظر خود بدهند. مسلما ایرانیان خارج از کشور مشکلی برای رای دادن نخواهند داشت و با وجود 30 میلیون کاربر اینترنتی در ایران تقریبا همه مردم ایران امکان شرکت در این رای گیری را دارند. چنانچه مردم واقعا این موضوع را جدی بگیرند و شرکت گسترده بکنند و ج.ا هم حماقت بکند و ارتباط اینترنتی مردم را کاملا قطع نکند و یا نتواند قطع کند، حتما افرادی که رای بیشتری کسب میکنند میتوانند روی این حساب کنند که مثلا میتوانند در خارج از کشور دور هم جمع شده و «یک مجلس ملی» معتبر به عنوان نماینده و حتی دولت واقعی و مشروع ایران تشکیل دهند که البته بستگی به این دارد که کشور های خارجی چه اندازه ان را قبول کنند که اگر این کشورها به صورتی گسترده این مجلس ملی را به رسمیت بشناسند دیگر کار ج.ا تمام است ونمایش خیمه شب بازی انتخابات مجلس شورای اسلامی اش هم نقش بر اب میشود. دیگر احتیاجی به این هم نیست که گروه های مختلف فراخوان بدهند وانتخابات اخوندی را تحریم کنند بلکه میتوانند با حمایت از شرکت در چنین انتخاباتی با این انتخابات مجلس شورای ملی یک وزنه مقابل در مقابل ان انتخابات فرمایشی بوجود اورند و انتخاب و اراده خود را به جهانیان نشان دهند. هم چنین تشکیل موفقیت امیز چنین مجلس ملی ای میتواند اخطاری باشد به کشور هایی مانند چین و روسیه که از ج.ا حمایت میکنند و قراداد های ترکمان چایی با ان میبندند. اگر خوب فکر کنید میبینید که اجرای موفقیت امیز این برنامه یک تیر و چند نشان میباشد.
۱ نظر:
دماوند عزیز
۱ـ از ایران نمی‌شه افراد رای بدن چرا که امکان شناسایی واقعی بودن مشخصات افراد وجود نداره ۲ـ کسی نمیتونه از ایران کاندید بشه چرا که در صورت کاندید شدن شخص مخاطب معلوم نیست چه بلایی سرش بیاد ۳ـ اون ۳۰ میلیون نفری که به قول شما به اینترنت دسترسی دارند بنظرم کمتر از چند ۱۰ میلیون یا حتی خیلی کمتر به صورت روزانه یا هفتگی امکان دسترسی به اخبار مربوط به این انتخابات رو خواهند داشت ۴ ـ چطور این کاندیدهایی که در داخل یا خارج هستند باید به مردم داخل شناسونده بشند ۵ـ بسیاری از نقاط ایران هستند که می‌شه گفت اکثریت قریب به اتفاق افراد دسترسی به اینترنت آزاد ندارند و البته خیلی‌ها هم که به اینترنت دسترسی دارند آگاهی دور زدن و عبور کردن از فیلترینگ رو ندارند . بنظر من این برنامه فقط ۱ تئوری که امکان انجام شدن نداره اما من پیشنهاد دیگه ای دارم که شاید این نقص رو داشته باشه که مردمی که در ایران هستند امکان رای دادن رو نخواهند داشت اما بجاش همین شورای ملی می‌تونه شکل بگیره در واقع همون طرحی که آقای واحدی و قبل از اون افراد دیگه ای مطرح کردند البته با این ضابطه که هیچ شخص و یا گروهی اجازهٔ حذف هیچ شخص و گروه دیگری رو نخواهد داشت و این شورا می‌تونه از نمایندگان احزاب و گروههای مختلفی که در خارج از ایران هستند شکل اولی بگیره بخودش مثلا از سبزهای موافق به تغییر ساختاری گرفته تا مجاهدین تا طرفداران پادشاهی پارلمانی و جمهوری خواهان و احزاب قومیتها یا ملیتها + رهبران مذاهب مختلف که در خارج هستند + نماینده زنان مثلاً مهرانگیز کار + نمایندهایی از دانشجویان مثلاً احمد باطبی + نمایندهایی از کارگران + اساتید بزرگ ایرانی خارج از کشور + فعالین شناخته شده , اون زمان می‌شه نمایندگانی از داخل کشور رو که شناخته شده هستند می‌خواد آقای محمد خاتمی باشه یا افراد دیگر که اگه به این حقیقت تغییر ساختار رسیدند که یک نیاز اساسی برای ایران هست که می‌دونم رسیدن اما هنوز وقتش نیست که رسماً اعلام کنند و همچنین می‌شه اساتید شناخته شده در داخل کشور به صورت مخفیانه و ناشناس عضو این شورا بشند ! مثلا ۲۰ یا ۳۰ نفر یا هر چند نفر از داخل کشور به این شورا بپیوندند بنظرم اگر این شرایط مهیا بشه و این افراد برای یک مسئله با هم قرار بذارند اونم انحلال نظام و بعدشم یک سری قوانین کلی رو تصویب کنند مثل قبول بیانیه حقوق بشر و سکولاریسم تا زمانی که شرایط برای احزاب در ایران فراهم بشه برای تبلیغ و غیره بعدشم یک رفراندوم برای نوع نظام و بعدشم که دیگه نمیگم تو خماریش بمونید :د بنظرم این طرح منطقی تر و امکان پذیرتر هست اما باز هم بنظر من تا زمانی که مردم نیان دوباره به خیابونها و رسما به شرایط اعتراض نکنند و خواستار تغییر نباشند هنوز بعضی از گروهها به دلایلی که من الان براش تحلیل نمیدم آمادگی قبول همچین شرایط و قبول همچین شورایی رو شاید بشه گفت نمیتونند پیدا کنند و در آخر باید بگم این وضعیت هم برای این گروهها یا گروه به شکلی هست که اگر مردم بیان و خواستار تغییر باشند فرق نمی‌کنه چه تغییری دیگه حتی فقط بگن ما میخوایم زندانیها آزاد بشن و خواستار آزادی بیان یا انتخابات آزاد بشن دیگه اون گروه هم مجبور به همکاری می‌شه و اصلا شاید دیگه خودش استارتش رو بزنه که احتمالاً فکر کنه شاید در آینده اینجوری به نفعش بیشتر باشه و ... :د
ارسال یک نظر