مثلا: واژه «جنبش». اگر که ما حرکت مردم را حرکتی برای براندازی نظام ج.ا به حساب بیاوریم، این واژه بسیار نارسا است. واژه جنبش را میتوان برای حرکت های اجتماعی مانند جنبش زنان و یا جنبش ضد جنگ بکار برد. با "جنبش" کردن هرگز نمیتوان یک نظام دیکتاتوری جنایتکار سرکوبگر را سرنگون کرد. برای حرکت براندازانه هم باید واژه هایی مانند قیام مردمی، انقلاب ویا حداقل خیزش را به کار برد.
واژه «اعتراض»: اعتراض را هم زمانی میتوان کرد که گوشی شنوا برای اعتراض وجود داشته باشد و شخصی که ان گوش را دارد تا حدی به فرهنگ و ابروی اجتماعی وانصاف پایبند باشد و یا چنان فشاری از سوی اعتراض کنندگان روی او باشد که مجبور شود اعتراض رابشنود. در مورد ج.ا و سردمدارانش ما میدانیم که ذره ای این چیزها برایشان مهم نیست و در بهترین حالت خطاب به ما مبگویند انقدر اعتراض بکنید تا جانتان دراید و در عمل اکثرا صدای اعتراض را با شکنجه و زندان و کتک و مرگ پاسخ میدهند. پس باید به جای اعتراض و حرکت اعتراضی ، واژه های دیگری مانند: خیزش انقلابی و یا خیزش برانداز به کار ببریم.
البته اگر این واژه اعتراض به منظور بدون خشونت بودن خیزش مردم است، دیگر برای هر کسی مشخص است که بدون خشونت این حکومت به هیچ وجه ول کن نیست. البته خشونت به معنای جنگ مسلحانه و یا عملیات تروریستی نمیباشد. بلکه دستور کار مردم باید روی اتحاد و حرکت یک باره سیل اسا و بدون سلاح ولی به قصد غلبه کردن فیزیکی بر نیروهای سرکوب گر و در نهایت به دست گرفتن قدرت انتظامی به دست مردم باشد. البته مبارزات مدنی مانند اعتصابات سراسری و تضعیف قدرت اقتصادی حکومت و جنگ های روانی از طریق تراکت نویسی های گسترده باید مقدمه ان باشد.
واژه «اپوزیسیون»: این هم از واژه هایی میباشد که تقریبا میشود گفت که یک واژه لوکس است و بکار بردن ان در موقعیت سیاسی موجود درایران و با این حکومت ادمخوار مانند "زرورق دور کون برهنه" میباشد. اپوزیسیون در کشور هایی است که دمکراسی دارند و کارشان حساب و کتاب دارد. اپوزیسیون یعنی مخالفان دولتی که از سوی مردم فعلا سر کار است و در انتخابات بعدی میتواند اپوزیسیون رای بیاورد و خودش دولت را تشکیل دهد. در داخل ایران که اصلا احدی وحزبی اینچنین امکانی را ندارد. در خارج از کشور هم مخالفان حکومت که در اصل نماینده اکثریت مردم ایران در داخل و خارج میباشند، باید برای خودشان نام هایی مانند مخالفان برانداز ویا الترناتیو برانداز برگزینند.
موضوع ازار دهنده دیگر به کار بردن واژه های زیبا و پرافتخار «ایران» و «تهران» برای توصیف کردن حکومت قرون وسطایی کثیف اشغال و بی ابروی اخوندی میباشد. اکثرا میشنوید: ایران گروه های تروریستی را حمایت میکند.، ایران تهدید به بستن تنگه هرمز کرد.، تهران این مواضع اتمی را دارد. که جای این دو واژه را باید با حکومت ملایان و یا ج.ا عوض کرد.
اما بد نیست که در اخر کار یک موضوع جالبی هم گفته شود. حتما توجه کرده اید که اکثرا مواقعی که در روزنامه ای، سایتی ، برنامه رادیو و تلویزیونی، چه داخلی و چه خارجی ، صحبت از برنامه هسته ای رژیم به میان میاید ؛ انگار که واجب شده است حتما در پایان مقاله یا برنامه باید جملاتی شبیه این چند جمله گفته شود: دولت های غربی ایران را متهم میکنند که هدف از برنامه هسته ایش ساختن بمب اتم است. اما مقامات ایران این موضوع را تکذیب کرده و میگویند که برنامه هسته ای شان صرفا مقاصد صلح امیز دارد. اگر واقعا ج.ا فقط برای یک هدف باید سرنگون میشد و ان جلوگیری از تکرار این جملات واقعا اعصاب خورد کن میبود، واقعا هر کاری برای سرنگون کردن ج.ا ارزش این را میداشت.
واژه «اعتراض»: اعتراض را هم زمانی میتوان کرد که گوشی شنوا برای اعتراض وجود داشته باشد و شخصی که ان گوش را دارد تا حدی به فرهنگ و ابروی اجتماعی وانصاف پایبند باشد و یا چنان فشاری از سوی اعتراض کنندگان روی او باشد که مجبور شود اعتراض رابشنود. در مورد ج.ا و سردمدارانش ما میدانیم که ذره ای این چیزها برایشان مهم نیست و در بهترین حالت خطاب به ما مبگویند انقدر اعتراض بکنید تا جانتان دراید و در عمل اکثرا صدای اعتراض را با شکنجه و زندان و کتک و مرگ پاسخ میدهند. پس باید به جای اعتراض و حرکت اعتراضی ، واژه های دیگری مانند: خیزش انقلابی و یا خیزش برانداز به کار ببریم.
البته اگر این واژه اعتراض به منظور بدون خشونت بودن خیزش مردم است، دیگر برای هر کسی مشخص است که بدون خشونت این حکومت به هیچ وجه ول کن نیست. البته خشونت به معنای جنگ مسلحانه و یا عملیات تروریستی نمیباشد. بلکه دستور کار مردم باید روی اتحاد و حرکت یک باره سیل اسا و بدون سلاح ولی به قصد غلبه کردن فیزیکی بر نیروهای سرکوب گر و در نهایت به دست گرفتن قدرت انتظامی به دست مردم باشد. البته مبارزات مدنی مانند اعتصابات سراسری و تضعیف قدرت اقتصادی حکومت و جنگ های روانی از طریق تراکت نویسی های گسترده باید مقدمه ان باشد.
واژه «اپوزیسیون»: این هم از واژه هایی میباشد که تقریبا میشود گفت که یک واژه لوکس است و بکار بردن ان در موقعیت سیاسی موجود درایران و با این حکومت ادمخوار مانند "زرورق دور کون برهنه" میباشد. اپوزیسیون در کشور هایی است که دمکراسی دارند و کارشان حساب و کتاب دارد. اپوزیسیون یعنی مخالفان دولتی که از سوی مردم فعلا سر کار است و در انتخابات بعدی میتواند اپوزیسیون رای بیاورد و خودش دولت را تشکیل دهد. در داخل ایران که اصلا احدی وحزبی اینچنین امکانی را ندارد. در خارج از کشور هم مخالفان حکومت که در اصل نماینده اکثریت مردم ایران در داخل و خارج میباشند، باید برای خودشان نام هایی مانند مخالفان برانداز ویا الترناتیو برانداز برگزینند.
موضوع ازار دهنده دیگر به کار بردن واژه های زیبا و پرافتخار «ایران» و «تهران» برای توصیف کردن حکومت قرون وسطایی کثیف اشغال و بی ابروی اخوندی میباشد. اکثرا میشنوید: ایران گروه های تروریستی را حمایت میکند.، ایران تهدید به بستن تنگه هرمز کرد.، تهران این مواضع اتمی را دارد. که جای این دو واژه را باید با حکومت ملایان و یا ج.ا عوض کرد.
اما بد نیست که در اخر کار یک موضوع جالبی هم گفته شود. حتما توجه کرده اید که اکثرا مواقعی که در روزنامه ای، سایتی ، برنامه رادیو و تلویزیونی، چه داخلی و چه خارجی ، صحبت از برنامه هسته ای رژیم به میان میاید ؛ انگار که واجب شده است حتما در پایان مقاله یا برنامه باید جملاتی شبیه این چند جمله گفته شود: دولت های غربی ایران را متهم میکنند که هدف از برنامه هسته ایش ساختن بمب اتم است. اما مقامات ایران این موضوع را تکذیب کرده و میگویند که برنامه هسته ای شان صرفا مقاصد صلح امیز دارد. اگر واقعا ج.ا فقط برای یک هدف باید سرنگون میشد و ان جلوگیری از تکرار این جملات واقعا اعصاب خورد کن میبود، واقعا هر کاری برای سرنگون کردن ج.ا ارزش این را میداشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر